π. Ιωάννης Σιταράς – Το Μυστικό του Ευαγγελίου της Κυριακής – Αναστάσιμη Περίοδος

Περιγραφή

π.Ιωάννης Σιταράς

Τα λόγια και οι πράξεις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είχαν την δύναμη της Αληθείας γι αυτό χαρακτηρίζονται από την παγκοσμιότητα και τη διαχρονικότητα τους και καλύπτουν όλο το φάσμα της ύπαρξης του ανθρώπου, τόσο σαν φυσικό όσο και σαν κοσμικό ον.

Η διδασκαλία Του και το παράδειγμά Του είναι δοσμένη έτσι ώστε να μπορεί να την προσεγγίσει και να την ερμηνεύσει ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το συνειδησιακό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται. Διότι η Αλήθεια εκδηλώνεται στον άνθρωπο μέσω των γήϊνων ή ουράνιων αποτελεσμάτων που είναι ικανός να αντιληφθεί “ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω” (Ματθ. Ια΄15).

Κάθε Ευαγγελική περικοπή απεικονίζει τη Σοφία του Θεού, την άπειρη στα ουράνια και σταθερή καθορισμένη στους ανθρώπους. Είναι η έκφραση της της Αιώνιας Αλήθειας, μία σπίθα της οποίας κάθε ανθρώπινο ον κατέχει.

“Ευαγγέλιο” σημαίνει “καλή αγγελία”, δηλαδή κάθε ευαγγελική περικοπή περιέχει μυστικά νοήματα και έννοιες (καλές αγγελίες) που εκφράζουν αιώνιους νόμους της πνευματικής και υλικής δημιουργίας.

Ο όρος “μυστικό” δεν έχει την έννοια του απόκρυφου, του δεσμευτικού ή του μυστηρίου. Το μυστικό των Ευαγγελικών περικοπών, δεν είναι μυστικό επειδή μας κρύβεται, αλλά επειδή είναι η Αλήθεια, η οποία δεν δίνεται προνομιακά σε μερικούς, αλλά είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας και προσπάθειας. Την Αλήθεια δεν μπορεί κανείς να τη μάθει ή να την αποστηθίσει, ούτε να την γνωρίσει εκβιαστικά. Μένει άγνωστη και καλυμμένη με πέπλο μυστηρίου γι αυτούς που προσπαθούν να ικανοποιήσουν απλώς και μόνο την περιέργειά τους. Τη γνώση της Αλήθειας, ο άνθρωπος πρέπει να την κατακτήσει και να την κερδίσει, να γίνει άξιος να την δεχτεί, όταν οι πτυχές της θα του αποκαλύπτονται μία-μία. Μετά από προσωπική εργασία, η Αλήθεια θα του έρχεται σαν διαίσθηση, εξουδετερώνοντας την αμφιβολία και οδηγώντας τον στην ανωτερότητα.

Η ζωή του Χριστού, οι πράξεις Του και τα λόγια Του θα μπόρούσαν να ερμηνευτούν σε τρία τουλάχιστον πνευματικά επίπεδα: α) Ως μία σειρά ηθικοπνευματικών κανόνων καθημερινής εφαρμογής, που αφοφούν τη σχέση του ανθρώπου με τον πλησίον του και με το περιβάλλον του. β) Ως θρησκευτική αγωγή που καθορίζει τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό του. γ) Ως μία εσωτερική, μυστική αποκάλυψη που αφορά τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του.

Το παρόν έργο είναι μία πενιχρή προσπάθεια προσέγγισης των αιωνίων πνευματικών και συμπαντικών νόμων που διέπουν τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, με το περιβάλλον και με το Θεό, ερμηνεύοντας τις Ευαγγελικές περικοπές που αναγιγνώσκονται στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής, καθώς και στις μεγάλες εορτές, του Ορθόδοξου εορτολογίου.